Month: February 2020

အချိန်က ည(၁၁)နာရီ ရှိပေပြီ။ ဆယ်နာရီလောက်ကတည်းက တဖြေးဖြေးစဲသွားသော မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲသို့လာရောက်ကြသည့် ပရိသတ်များနှင့် သူတို့၏ကားကြီးကားငယ် အသွယ်သွယ်တို့သည် တဦးတလေ တစီးတလေမျှပင် မရှိကြတော့ပဲ ခြံဝန်းကျယ်ကြီးထဲတွင် ပစ္စည်းများလိုက်လံသိမ်းဆည်းနေကြသော အလုပ်သမားသုံးလေးယောက်သာရှိတော့သည်။ ထို့အပြင် ဥရောပပုံစံနှစ်ထပ်တိုက်ကြီးထဲတွင်လည်း အိမ်သူအိမ်သားနှစ်ယောက်သုံးယောက်တို့သည် ပစ္စည်းများသိမ်းပြီးကြသည်နှင့် အိပ်ယာဝင်ကြရန်ပြင်ဆင်နေကြပေပြီ။ မေစိုးသည် သူမ၏ဖိနပ်လေးကို ချွတ်၍ ပါကေးခင်းပေါ်တွင် ခင်းထားသော နီညိုရောင်ကော်ဇောပေါ်သို့ လှမ်းအတက်မှာပင် သူမ၏အကြည့်က အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲသို့ ရောက်သွားသည်။ သတို့သားနှင့် သတို့သမီးတို့သည် အန်တီကြီးကို ကန်တော့နေကြသည်။ မေစိုးသည် လှမ်းလက်စ ခြေလှမ်းကို ရုတ်၍ အသာရပ်နေလိုက်သည်။ ထိုစဉ်မှာပင် မင်္ဂလာမောင်နှံတို့သည် အန်တီကြီး၏ ရှေ့မှထ၍ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ကြသည်။ မျက်လွှာလေးချ၍ ငုံ့ထားသော သတို့သမီးဖြစ်သူ၏ ပါးပြင်လေးမှာ နီမြန်းနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက်သည် မေစိုးရပ်နေရာနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဧည့်ခန်း၏ အခြားတဘက်ရှိ […]

လွန်လေပြီးသောအခါက ရန်ကုန်ရွှေမြို.တော်ကြီးရဲ့ နာမည်အကြီးဆုံးကျောင်းတကျောင်းက (၉)တန်းကျောင်းသားလေးတယောက်ဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်မောင်ဦး(၁၅)နှစ်ဟာပညာကိုရိုးသားကြိုးစားစွာ သင်ကြားနေတ့အဲ ရယွ ်ဘရဲ ှိပါသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ပြောင်းလဲချိန်ကိုမမျှော့်လင်ဘဲရောက်ရှိလာပါတော့တယ်။ အဲဒီနေ.ကတော့မှတ်မှတ်ရရ(၁၁.၁၁.၀၃)နေ.ပါ။ ဆရာမဒေါ်ရီရီတို့အိမ်မှာကျူရှင်ကိုညနေ(၆)နာရီမှ (၈)နာရီထိကျောင်းသား/သူ(၆)ယောက်နှင့်အတူတူတက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော်အကြောင်းနည်းနည်းအရင်ပြောပြပါမယ်။ မောင်ဦးဟာရန်ကုန်သားလူပျိုစစ်စစ်ပါ။ တဦးတည်းသောသားပါ အဖေကသင်္ဘောအရာရှိအမေကဗိုလ်ချုပ်ဈေးမှာလက်ဝတ်ရတနာ (စိန်ထည်)ဆိုင်ဖွင့်ပါတယ်။ မိဘများအလုပ်မအားသဖြင့်အိမ်မှာတယောက်ထဲနေရ တာပြင်းတာနှင့် အမေသူငယ်ချင်းဆရာမဒေါ်ရီရီမှာ အပ်ထားသောကြောင့်အမြဲဘဲဆရာမအိမ် မှာဝင်ထွက်သွားလာပြီး စားအိမ်သောက်အိမ်လိုဖြစ်နေပါပြီး။ ကျွန်တော်နေ.လည်(၁၂)နာရီ ကျောင်းဆင်းပြီးအိမ်ပြန်ရေမိုးချိုး ထမင်းစားပြီးဆိုင်ခဏသွားထိုင် ညနေ(၄း၃၀)နာရီ အမေဆိုင်သိမ်းရင်ဝိုင်းသိမ်းပြီးနောက်ညနေ (၅)နာရီလောက်ဆို ဆရာမအိမ်မှာအမြဲရောက်နေပါပြီး ဒီအချိန်ဆရာမအိမ်မှာဘယ်သူမှမရောက်သေးပါ၊ ဆရာမအိမ်မှာသူ.တူမ ၊မမသင်းတယောက်နှင့်တူတူနေပြီး မမသင်းကအထက်တန်းရှေ.နေလုပ်ပြီး နေစဉ့် အိမ်ကို(၆း၃၀)နာရီမှပုံမှန်ပြန်လာတတ်ပါတယ်။ကျွန်တော်ရောက်ချိန်ဆိုဆရာမကညစာချက်ပြုတ်ပြီး ခဏနားနေချိန်ပါ။ အမြဲပုံမှန်ပါဘဲ။ ခဏနေဆရာမရေချိုးရန် အခန်းထဲအဝတ်ဝင်လဲပြီး ရင်ရှားနှင့်ရေချိုးခန်း ထဲရေဝင်ချိုးပြီး ရင်ရှားနှင့်ပြန်ထွက်လာတတ်ပါတယ် ။ ေနေစဉ့်မြင်တွေနေကြမို.ကျွန်တော်အတွက်ရိုးနေပါပြီး။ အေ ာ်သတိရလို.ဆရာမအသက်ကကျွန်တော်အမေအသက်နှင့်မကွာပါဘူး အလွန်ဆုံးရှိ (၃၆)နှစ်ပါ။ ဆရာမကမွန်အင်္ဂလိုကပြားမပါ။ အိမ်မှာနေရင်အမြဲဂါဝန်ဒူးဖုံးကိုဝတ်ပါတယ်၊ ကျွန်တော်ရောက်ရင်အမြဲဘဲ—– `သားဘာစားလာခ့လဲ ´ဲ […]

ရီရီခ်ိဳ ရံုးခန္းထဲ ကို ဝင္လိုက္သည္ ႏွင့္ ရံုးသူ ရံုးသား မ်ား အားလံုး အျပံဳးနဲ႕ ဆီးႀကိဳလိုက္က်သည္ ။ ရီရီခ်ိဳ လည္း အိတ္ေလး ထဲမွ အဝါေရာင္ စာအိတ္ေလးမ်ား တစ္ခုဆီ ရံုးသူ ရံုးသားမ်ား ကို လိုက္ေဝ ေလသည္ ။ ထို အဝါေရာင္စာအိတ္ေလး မ်ားသည္ သူမ ၏ မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာမ်ား ပင္ ျဖစ္သည္ ။ ရီရီခ်ိဳ မွာ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ အသားျဖဴၿဖဴေလး ျဖစ္သည္ ။ မ်က္ႏွာေသးကာ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလး ႏွင့္ ကေလးမ်က္ႏွာေလး ျဖစ္သည္ ။ ခ်စ္စရာေကာင္း သျဖင့္ တစ္ရံုးလံုး ကလည္း ခ်စ္က်သည္ ။ ေနာက္ဆံုး က်န္ေနေသာ […]

အသက်အစိတ်မှာ ပုခက်မချိတ်ရရင် တစ်သက်မနိတ်ဘူးဆိုတဲ့စကားရှိပေမယ့် ညိုမောင်အဖို့ကတော့ အသက်(၂၆)နှစ်ရောက်မှ ရှားရှားပါးပါးရည်းစားလေးတစ်ယောက်ရခဲ့ရသည်။ ရမဲ့ရတော့လည်း ညိုမောင်ရည်းစား လေးငယ်က ညိုမောင်ထက်အသက်(၇)နှစ်လောက်ငယ်သည်။ လေးငယ်အသက်က ခုမှ (၁၉)နှစ်သာရှိသေးသည်။ အသက်ကြီးမှရည်းစားလေး(၁) ယောက်ရတော့ ညိုမောင်မှာမထိရက်မကိုင်ရက် ထိလိုက်လျှင် နွမ်းကြေတော့မလားထင်နေသည်။ ပန်းလေးတစ်ပွင့်ကို ထိုင်၍အလှကြည့်နေသလိုထားသည်။ ဒါပေမယ့် လေးငယ်က ခေတ်ကာလသမီးပျိုဘဲ ညိုမောင်ထက်ရဲသည်၊ သွက်သည်။ ရည်းစားဘဝပီပြင်အောင် ညိုမောင်အားလမ်းပြခေါင်းဆောင်ပေးသည်။ ဘာလိုလိုနဲ့ ညိုမောင်နှင့်လေးငယ်ကြိုက်ကြတာ (၆)လကျော်လာခဲ့ပြီ။ တစ်နေ့မှာတော့ ညိုမောင်တစ်ယောက်အိမ်မှာတစ်ယောက်ထဲရှိသည်နှင့် ပျင်းပျင်းနှင့်အိပ်ပျော်နေတုန်း လေးငယ်တစ်ယောက် ဘယ်ကဘယ်လိုရောက်လာ သည်မသိ။ညိုမောင်၏အိပ်ခန်းထဲထိရောက်၍လာသည်။ ပက်လက်အိပ်နေသော ညိုမောင်၏ရင်ဘတ်ပေါ်သို့လေးငယ်ကပါးလေးအပ်ပြီး မှောက်အိပ်လိုက်သည်။ နုညက်သောအထိအတွေ့နှင့်မွှေးပျံ့သောရနံ့တွေကြောင့် ညိုမောင်နိုးလာပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိသည်။ ““ဟင်……လေးငယ်…”” ညိုမောင်အံ့သြသွားသည်။ ““အစ်ကိုနိုးလာပြီလား…”” ““အင်း….လာ အိမ်ရှေ့သွားရအောင်….”” ညိုမောင်က ထထိုင်ရန်ပြင်လိုက်သည်။ လေးငယ်က ညိုမောင်၏ရင်ဘတ်ပေါ်မှောက်ချထားသော သူမ၏ကိုယ်လုံးကို မ ထသည့်အပြင် ပို၍ဖိချလိုက်သည်။ […]