ျပန္စမွာမဝေသးဘူး

သုခဝတီဟုဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းမွ ဆိတ္ျငိမ္ရပ္ကြက္ကို ေျပးျမင္ၾကမည္ျဖစ္သည္။ သုခဝတီရပ္ကြက္ လမ္းသြယ္အတြင္း႐ွိ တိုက္တစ္လံုးအတြင္းမွ ဆူညံသံမ်ားထြက္ေပၚေနသည္။ ေသခ်ာနားစိုက္ေထာင္မွ အသံသဲ့သဲ့သာၾကားႏိုင္မည္ျဖစ္ၿပီး ဆူညံသံမ်ားအဆံုးတြင္ ျခံတံခါးဖြင့္၍ ကားတစ္စီး ထြက္ခြာသြားသည္။ ိုဝရံတာမွ စူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မ်က္ဝန္းတစ္စံုမွ မ်က္ရည္ပူမ်ား တလိမ့္လိမ့္က်ဆင္းလာခဲ့ပါသည္။ မိဘႏွစ္ပါး၏ရန္ပြဲအၿပီး အိမ္မွထြက္ခြာသြားသူမွာ ေမေမေဒၚ ေမမီရွိန္ပဲ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ေခတ္ဆန္ဆန္ႏွင့္ မည္သည့္အရာမွ အေလးမထားတတ္ေသာ၊ အၿငိမ္းစားဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ဦး၏ သမီးပီပီ ေမာက္မာေသာ၊ မည္သူ႔ကိုမွ ေအာက္က်ခံခ်င္စိတ္မ႐ွိေသာေမေမႏွင့္ စည္းစနစ္ႀကီးၿပီး ပညာမာန႐ွိေသာ ေဖေဖတို႔၏ရန္ပြဲမွာ ထူးဆန္းသည္ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ေရာင္ဝါရွိန္လင္း သိတတ္စအခ်ိန္ကတည္းက ေမေမႏွင့္ေဖေဖ၏ ရန္ပြဲမ်ားမွာ ခပ္စိပ္စိပ္ျဖစ္ၿပီး ရန္ပြဲတစ္ခုလံုး ေမေမ့အသံကသာ ဖုံးလႊမ္းေနတတ္သည္။ ရန္ျဖစ္ၿပီးသည္ႏွင့္ အဘိုးအဘြားမ်ားေနထိုင္ရာ သုဝဏၰ႐ွိေနအိမ္သို႔ သံုးေလးရက္ခန္႔သြားေနတတ္ၿပီး စိတ္ဆိုးေျပပါက သုခဝတီ႐ွိေနအိမ္သို႔ ျပန္လာတတ္ပါသည္။ အိမ္ျပန္လာသည့္အခါတိုင္း အမွားလုပ္မထားသည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ အလည္အပတ္ခရီးမွ ျပန္လာသည့္ အိမ္႐ွင္မတစ္ဦးကဲ့သို႔သာ ျပဳမူေနထိုင္တတ္သည္။ ေဖေဖဦးသန္႔စင္လင္းႏွင့္ သားျဖစ္သူတို႔ အိမ္ျပန္အလာကိုေမ်ွာ္လင့္ေနေသာ္လည္း တပတ္ၿပီးတပတ္ကုန္လြန္ခဲ့ေလၿပီ။ အခ်ိန္တန္လ်ွင္ အိမ္ျပန္လာလိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္ထားခဲ့ေသာ္လည္း တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္အခ်ိန္အတြင္း ေရာက္႐ွိလာသည္ကား ေဒၚေမမီ႐ွိန္ဖက္မွ လက္မွတ္ထိုးထားေသာ ကြာ႐ွင္းစာခ်ဳပ္ တစ္စံုသာျဖစ္သည္။

ေဒၚေမမီ႐ွိန္၏ ေ႐ွ႕ေနျဖစ္သူမွ ကြာ႐ွင္းလိုျခင္းႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ စကားမ်ားကို ေျပာေနေသာ္လည္း အေၾကာင္းအရာၾကီးၾကီးမားမားမရွိပဲေရာက္႐ွိလာေသာ ကြာ႐ွင္းစာခ်ဳပ္အားကိုင္၍ နာက်ည္းေသာမ်က္လံုးအစံုႏွင့္ မဲ့ျပံဳးတစ္ခ်က္ဆင္ျမန္းကာ ဦးသန္႔စင္လင္း လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေရာင္ဝါ၏ဘဝအတြင္း မိခင္ျဖစ္သူ၏ ပါဝင္ပတ္သတ္မႈမ်ား တခန္းရပ္သြားခဲ့သည္။ အမိမဲ့သားျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဖခင္၏ယုယၾကင္နာမႈ အေဒၚျဖစ္သူ ႀကီးႀကီးၾကယ္စင္လင္း၏ ေမတၱာတို႔ျဖင့္ မေတာင့္မတပဲ ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ေရာင္ဝါ အထက္တန္းတက္ေသာႏွစ္၌ ေဒၚေမမီ႐ွိန္၏ ဖခင္ဆံုးပါးသြားၿပီး ႏိုင္ငံျခားသို႔ထြက္သြားသည္ဆိုေသာ သီတင္းတစ္ခုသာ ၾကားခဲ့ရသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ စစ္/ေဆးဝင္ခြင့္ေျဖဆိုရာ ေအာင္ျမင္သျဖင့္ သင္တန္းတတ္ခဲ့ၿပီး စစ္ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ တာဝန္က်ရာတပ္ရင္းတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရင္းျဖင့္ တပ္ရင္း႐ွိရာၿမိဳ႕မွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္မိခဲ့ၾကသည္။ ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္သည့္ႏွင္းဆီခိုင္ျဖစ္ေသာ ေရာင္ဝါႏွင့္ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးျဖစ္ေသာ ေမသူဇာခင္တို႔မွာ လူတိုင္းအားက်ေလာက္သည့္ စံုတြဲမ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမ်ွ ေမသူဇာခင္မွာ စစ္ဗိုလ္ဆရာဝန္ဆိုေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ကိုသာ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးသူမွန္း ေပၚလြင္လာခဲ့သည္။ မိခင္ျဖစ္သူအေပၚတြင္ နာၾကည္းခ်က္႐ွိၿပီး မိန္းမမ်ားအေပၚ အထင္ႀကီးျခင္း မ႐ွိေသာ ေရာင္ဝါ႐ွိန္လင္း အေနျဖင့္ ေမသူဇာခင္အေပၚ တျဖည္းျဖည္း ေအးစက္လာခဲ့သည္။ တေန႔ ေမသူဇာခင္တို႔အိမ္တြင္ ဆြမ္းေကြၽး႐ွိသျဖင့္ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးရန္ ေရာင္ဝါ႐ွိန္လင္းအား အကူညီေတာင္းခဲ့သည္။ တပ္ရင္းမႉးမွ ခြင့္ျပဳသျဖင့္ ညအိပ္သြားခဲ့ရာမွ ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ိဳးခဲ့ေလေတာ့သည္။

လူႀကီးစံုရာႏွင့္ အမိဖမ္းလက္ထပ္ျခင္းခံခဲ့ရၿပီး ဗိုလ္ကေတာ္ျဖစ္ခြင့္ရရန္ အသံုးခ်ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ ေရာင္ဝါ႐ွိန္လင္းအေနျဖင့္ အက်ဥ္းခ်ံဳ႕လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့ၿပီး သတို႔သမီး၏အိမ္၌သာ မဂၤလာဦးညအားေက်ာ္ျဖတ္ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ “ေမာင္” ေမသူဇာခင္၏ ခ်ြဲခြၽဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ေခၚသံေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚထိုင္ေနေသာ ေရာင္ဝါလွည့္၍ ၾကည့္မိသြားခဲ့သည္။ ညဝတ္အက်ႌအပါးသားေအာက္က ႐ုန္းႂကြေနေသာ အလွတရားမ်ား ေပၚေအာင္တမင္ဝတ္ဆင္ထားမွန္း သိသာထင္႐ွင္းလွသည္။ ဖုထြက္ေနေသာ အသားစိုင္မ်ားလႈပ္ခါေအာင္ တလွမ္းၿပီးတလွမ္း လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ လမ္းေလ်ွာက္လာေသာ ေမသူဇာခင္ကုိၾကည့္ၿပီး ေရာင္ဝါတစ္ေယာက္ စိတ္ပ်က္မႈမ်ားခံစားေနရပါသည္။ ကုတင္ထက္သို႔ထိုင္ၿပီး ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔မွီကာ “ေမာင္ ေရခ်ိဳးအဝတ္စားလဲလိုက္ပါ့လား။ စိတ္အပန္းေျပတာေပါ့” “အင္း” ေရခ်ိဳးလိုက္၍ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး လန္းဆန္းသြားေသာ္လည္း စိတ္ပင္ပန္းမႈဒဏ္မ်ားမွာ ေလ်ာ့ပါးသြားျခင္း မ႐ွိခဲ့ပါ။ ေမသူဇာခင္အေပၚ ခ်စ္ခင္တြယ္တာခဲ့မိေသာ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ား က်န္႐ွိေနျခင္း ႐ွိမ႐ွိမေသခ်ာခဲ့ပါ။ ညအိပ္မီးမွိန္မွိန္ေအာက္က ပုရိသတိုင္းစြဲမက္ဖြယ္အလွကိုပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ေမသူဇာခင္ကိုၾကည့္ရင္း ပ့်ံလြင့္ေနေသာအေတြးမ်ားေနရာတြင္ ရမၼက္စိတ္မ်ား အစားထိုးဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ “ေမာင္ လာေလ” ခရာသံလား? ညဳသံလား? မသဲကြဲေသာ အသံျဖင့္ ေမသူဇာခင္က ေရာင္ဝါ့ကို ေခၚလိုက္သည္။ “အင္း” ေမသူဇာခင္၏ေဘးတြင္ ဝင္ေရာက္၍ ပက္လက္လွန္ကာလဲေလ်ာင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ရမၼက္စိတ္မ်ားျပင္းထန္ေနခဲ့ေသာ္လည္း အေတြ႔ၾကံဳမ႐ွိသူ ပီပီ မည္သို႔မည္ပံု စတင္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေမသူဇာခင္က ေရာင္ဝါ၏ဖက္သို႔ လွည့္လိုက္ၿပီး လက္မ်ားကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း ခပ္ဖြဖြ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ ေရာင္ဝါ၏ ပခံုးဆီမွ ရင္ဘက္သို႔ အစုန္အဆန္ပြတ္သပ္ေပးေနျပန္သည္။

ပခံုး၊ရင္ဘက္ႏွင့္ ဝမ္းဗိုက္မ်ားကို အစုန္အဆန္ပြတ္သပ္ေပးေနေတာ့ ေရာင္ဝါ၏လီးမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး တင္းမာလာသည္။ ပုဆိုးေပၚမွေန၍ ေပါင္မ်ားကိုပြတ္သပ္ေပးေနေသာ ေမသူဇာခင္၏လက္ႏွင့္ ေရာင္ဝါ၏လီးတို႔ ထိမိတိုင္း ပို၍ပို၍တင္းမာလာခဲ့သည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာသည္ထိ္ တုံ႔ျပန္မႈမ႐ွိေသာ ေရာင္ဝါေၾကာင့္ ေမသူဇာခင္ စိတ္႐ွည္ျခင္းမ႐ွိေတာ့ပဲ ေရာင္ဝါ၏ပုဆိုးကို ေျဖေလ်ာ့ကာ လက္ႏုႏုျဖင့္ ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးေနခဲ့သည္။ “အူး” မိမိကိုယ္တိုင္ ကြင္းတိုက္ေသာ အရသာႏွင့္ မတူျခားနားေသာ အရသာသစ္ေၾကာင့္ အမွတ္တမဲ့ ေရာင္ဝါ ညည္းညဴမိသည္။ ေရာင္ဝါဦးေဆာင္မႈအား ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနပါက မဂၤလာဦးညအား အဆင္ေျပေျပ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ျခင္း႐ွိႏိုင္မည္မဟုတ္မွန္း ရိပ္မိသိ႐ွိသြားေသာ ေမသူဇာခင္မွ ေရာင္ဝါ၏ ကိုယ္လံုးေပၚကို ခြလိုက္သည္။ ေရာင္ဝါ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို မြတ္သိပ္စြာျဖင့္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း နမ္း႐ႈံလာခဲ့သည္။ အျပန္အလွန္နမ္း႐ႈိက္ေနစဥ္ ေမသူဇာခင္မွ ေရာင္ဝါ၏လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ကာ ဆြဲထူလိုက္ၿပီး စြပ္က်ယ္အက်ႌအား ဆြဲခြၽတ္လိုက္ေလသည္။ သူမ၏ညဝတ္အက်ႌကိုလည္း ဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေရာင့္ဝါအေပၚ ခြထိုင္ကာ ႏႈတ္ခမ္းအစံုအား နမ္း႐ႈိက္လ်ွက္႐ွိေနခဲ့သည္။ ေရာင္ဝါ၏လက္မ်ားက အလိုအေလ်ာက္ပင္ ေမသူဇာခင္၏ ခါးအားဖက္ၿပီး ရမၼက္စိတ္မ်ားႏွင့္ ျပန္လည္နမ္း႐ႈိက္ေနမိခဲ့သည္။ ႐ုတ္တရက္ ေရာင္ဝါအား တြန္းလွဲလိုက္ၿပီး အလ်င္အျမန္ပင္ အတြင္ခံ အဝတ္မ်ားကိုခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရာင္ဝါ၏လီးႏွင့္ သူမ၏ေစာက္ပတ္တို႔ကို ပြတ္တိုက္ေနရင္း ႏို႔မ်ားကလည္း ရင္ဘက္ကို မထိ,ထိေအာင္ ပြတ္တိုက္ေပးေနျပန္သည္။ ပက္လက္အေနအထားႏွင့္ မ႐ိုးမယြျဖစ္လာေသာ ေရာင္ဝါကလည္း ေအာက္မွေန၍ ေကာ့ထိုးေနမိသည္။ “ခစ္ ခစ္ ခစ္” သူမ၏ ေက်နပ္ဖြယ္ ရယ္သံလြင္လြင္ႏွင့္အတူ နားနားကပ္၍ “ေမာင္ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးလား”ဟု ေျပာလာခဲ့သည္။

“အင္း ဟုတ္တယ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး ေမ့ကို အရမ္းလိုးခ်င္လာၿပီ”ဟု ေရာင္ဝါက ျပန္ေျပာလိုက္ေသာအခါ ေမသူဇာခင္က ေရာင္ဝါ၏လီးကို လက္ႏွင့္ကိုင္ၿပီး သူမ၏ေစာက္ပတ္အဝႏွင့္ေတ့ကာ တေျဖးေျဖးျခင္း ထိုင္ခ်လာခဲ့သည္။ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္းႏွင့္ စီးပိုင္ေႏြးေထြးကာ ဝင္ေရာက္ေနေသာအရသာေၾကာင့္ ေရာင္ဝါ၏စိတ္မ်ား ထိန္းသိမ္းႏိုင္ျခင္းမ႐ွိပဲ ေအာက္မွ ပင့္၍ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ ဒုတ္ဆိုေသာ ျမည္သံႏွင့္အတူ “အား” “ေမာင္ရယ္ သားအိမ္ကိုထိလိုက္တာ” “မေကာင္းလို႔လား ေမ” “ေကာင္းတာက ေကာင္းပါတယ္ နည္းနည္းေအာင့္သြားလို႔ပါ” အေပၚမွ ေဆာင့္ေပးေနေသာ သူမ၏သားအိမ္ႏွင့္ထိမိတိုင္း ေရာင္ဝါအေနျဖင့္ လီးထိပ္မွ တဆစ္ဆစ္ ေဝဒနာတခုႏွင့္ မခံစားဖူးေသးေသာ အရသာတစ္ခု ခံစားေနရသည္။ ဖင္ကိုႏွဲ႔၍ စေကာဝိုင္းလိုက္၊ အထက္ေအာက္ေဆာင့္လိုက္ႏွင့္ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ေဆာင့္ေနရင္းက ” အ့ အ့” “အေမ့” ႏႈတ္ဖ်ားမွ ညီးညဴရင္း ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေဆာင့္လာခဲ့သည္။ “အား………” ညည္းသံ႐ွည္တစ္ခုႏွင့္ ေစာက္ပတ္ဆီမွ ဆြဲညႇစ္ေပးေနသည္ကို ခံစားရရင္း သူမ ေရာင္ဝါ၏ ကိုယ္လံုးေပၚသို႔ ေမွာက္က်လာခဲ့သည္။ “ေမာင္ မၿပီးေသးဘူး မွတ္လား” “အင္း” “လာ အေပၚကေန”ဟု ေျပာၿပီး သူမက ေရာင္ဝါအေပၚမွလွိမ့္ဆင္းလိုက္ၿပီး ပက္လက္လွန္ လိုက္သည္။ ေရာင္ဝါလည္းသူမကို ခြလိုက္ၿပီး အေပၚမွေန၍ ေညာင့္ေနသည္။ သူမက ေရာင္ဝါ၏လီးကိုကိုင္ၿပီး ေစာက္ပတ္အဝတြင္ေတ့ေပးသည္။ ေရာင္ဝါလည္း အထဲထိေရာက္ေအာင္ အဆံုးထိေဆာင့္ေနသည္။

တကိုယ္လံုးအားႏွင့္ ေဆာင့္ေနေသာ ေရာင္ဝါကို ေမသူဇာခင္က “ေမာင္ေရ တကိုယ္လံုးနဲ႔မေဆာင့္နဲ႔ ခါးကိုပဲကစားၿပီးေဆာင့္ ” “အင္း” သူမေျပာသည့္အတိုင္း ခါးအားကိုအသံုျပဳၿပီး သြက္လက္စြာေဆာင့္လိုက္သည္။ “အ့ အေမ့” လီးထိပ္ႏွင့္သားအိမ္တိုက္မိၿပီး တထစ္ထစ္ျမည္သံႏွင့္အတူ လီးထိပ္ဆီမွ က်ဥ္လာၿပီး သုတ္လႊတ္ခ်င္စိတ္မ်ား ျပင္းထန္လာသည္။ “အား ေမာင္ၿပီးခ်င္ၿပီ” ျမန္ဆန္စြာျဖင့္ အခ်က္ေရ စိပ္စိပ္ေဆာင့္ေပးအၿပီး ေမသူဇာခင္၏ ေစာက္ပတ္အတြင္း သုတ္ရည္မ်ား ပန္းထည့္လိုက္သည္။ ေမသူဇာခင္က ေရာင္ဝါ၏ခါးကို ေျခေထာက္ႏွင့္ခ်ိတ္ထားၿပီး ေစာက္ပတ္အထဲမွ ဆြဲညႇစ္ေနသျဖင့္ “အ့ ေမ ေမ” “အူး ေမာင္ မရဘူး က်ဥ္ေနၿပီ” “ခစ္ခစ္ ေကာင္းတာပါ” “အိုး အိုး ေမ ေတာ္ေတာ့ကြာ” “အင္းပါကြာ ခ်စ္လို႔လုပ္ေပးေနတာကို ေမာင္အဆင္ေျပလား” “အင္း ေျပပါတယ္” “ခနနားလိုက္ဦး ၿပီးမွ ျပန္စရေအာင္” “ျပန္စမွာ စိတ္ခ် ေမာင္မဝေသးဘူး” “ခစ္ ခစ္ ခစ္” “ဟား ဟား ဟား” ရယ္သံမ်ား သံၿပိဳင္ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ထိုညတညလံုး ႏွစ္ဦးသား မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ျဖင့္ အခ်စ္ေရယဥ္ေၾကာဝယ္ ကူးခတ္ေနမိခဲ့ၾကေလေတာ့ည္။